Όλα είναι bullying;
Στο περασμένο μάθημα κάναμε για τους τυφώνες. Πολύ φοβερό πράμα! Όποιος βρεθεί στο δρόμο τους κινδυνεύει. Μας το έδειξε και η κυρία σε βίντεο. Θα σας φανεί παράξενο αυτό που θα πω. Ίσως και να γελάσετε. Εγώ, όταν έβλεπα το βίντεο, θυμήθηκα τον μπαμπά μου πώς έκανε όταν πήγα μια μέρα στο σπίτι με μια δαγκωματιά στο μπράτσο από το συμμαθητή μου, τον Πολύδωρο. Κάνει πολλά δώρα αυτός άμα θυμώσει: μπουνιές, κλοτσιές, δαγκωματιές… μάλλον για αυτό θα τον είπαν Πολύδωρο. Αλλά κι εμείς οι υπόλοιποι δεν πάμε πίσω. Όταν ανάψει ο καβγάς… αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά μας! Μια μέρα πάνω στον τσακωμό παραλίγο να ρίξουμε κάτω την κυρία της μουσικής.
Ο μπαμπάς μου, λοιπόν, μόλις είδε τη μελανιά, έκανε σαν τυφώνας! Τα έβαλε με όλους! Με τη μαμά που όλο πάει κι έρχεται στο σχολείο και τίποτα δεν κάνει, με την άχρηστη τη διευθύντρια που τα ’χει παρατήσει όλα στην τύχη τους, με τους δασκάλους που παίρνουν το μισθουλάκο τους και όλη μέρα χαζολογάνε, με τον επιστάτη που τον πληρώνουμε τον τεμπέλαρο κι αυτόν, με τους γονείς του Πολύδωρου που δεν πάνε να πνιγούν με το παιδί που έβγαλαν… και ούτε που θυμάμαι με ποιον άλλο! Τυφώνας, σας λέω! Τυφώνας σωστός!
Η μαμά προσπαθούσε να τον ηρεμήσει. Έτσι κάνει πάντα, αλλά δεν είναι πολύ εύκολο. Είναι να μην πάρει φόρα ο μπαμπάς. Δεν ακούει τίποτα. Όταν κάτι δεν πάει καλά, αγριεύει… και αρχίζει τις φωνές. «Θα τους δείξω εγώ» λέει και ξεφυσάει. «Αλίμονό τους αύριο που θα πάω εκεί! Το δικό μου το παιδί είναι υπόδειγμα! Κι ύστερα μου λένε ότι δεν έχουν bullying στο σχολείο!»
Όλο το βράδυ με είχε πιάσει μια αγωνία… Αν ερχόταν ο μπαμπάς το πρωί στο σχολείο, κάηκα! Ρεζίλι θα γινόμαστε όπως την άλλη φορά που με είχε ρίξει κάτω ένας της έκτης και χτύπησα το σαγόνι μου και ήρθε έξω από τα κάγκελα και ούρλιαζε ότι θα κάνει μήνυση στους δασκάλους. Δε θα την ξεχάσω αυτή τη μέρα. Μετά από αυτό με παράτησαν όλοι -δήθεν πως χάζευαν κάπου αλλού- κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Μπαμπάς μου είναι, τον αγαπάω, αλλά μπροστά στους συμμαθητές μου τέτοιο ρεζιλίκι! Άσε που βρήκαν την ευκαιρία και κάτι παιδιά που δεν τα πολυήξερα να με κοροϊδέψουν την άλλη μέρα που τους είπα ότι δεν παίζουν τίμια στο ποδόσφαιρο: « Γιατί, τι θα μας κάνεις; Θα φέρεις τον μπαμπά σου να μας κάνει ντα;» Πού να τολμήσω, βέβαια, να το αναφέρω αυτό στον μπαμπά! Λέξη δεν είπα.
Ούτε να το σκεφτώ δεν ήθελα ότι θα γινόταν πάλι χαμός στο σχολείο και η αιτία θα ήταν ο μπαμπάς μου. Και πού να ’ξερε! Όλο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι μου. Εκείνο που έτρεμα περισσότερο ήταν… οι ερωτήσεις στο γραφείο της διευθύντριας που θα έφταναν στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως με τον Πολύδωρο κάθε μέρα παίζουμε και πολλές φορές μαλώνουμε και τα ξαναβρίσκουμε. Αλλά επειδή εκείνη τη φορά είχα θυμώσει μαζί του που δεν απέκρουσε το γκολ του έβρισα τη μάνα κι αυτός με δάγκωσε δυνατά και ύστερα εγώ τον κλότσησα.
Το πρωί που σηκώθηκα πήγα στην κουζίνα. Ο μπαμπάς με τη μαμά έπιναν καφέ.
«Καλημέρα! Μπαμπά, θέλω να σου πω κάτι», είπα με σιγανή φωνή.
«Καλημέρα. Τι θέλεις; Γρήγορα γιατί δεν πρέπει να αργήσουμε. Έχω να λογαριαστώ με πολύ κόσμο σήμερα!»
«Μπαμπά… να μπαμπά… αυτό που θέλω να σου πω είναι…»
«Ναι; Παρακάτω!»
«Είναι ότι δε φταίει μόνο ο Πολύδωρος. Φταίω κι εγώ. Μάλλον εγώ φταίω πιο πολύ» κατάφερα να πω.
«Μίλα καθαρά! Τι θες να πεις;»
«Να… επειδή είχα θυμώσει μαζί του… του έβρισα τη μάνα. Εγώ άρχισα δηλαδή»
Ο μπαμπάς μου άναψε, κοκκίνισε και έβγαζε καπνούς από τα αυτιά!!! Η συνέχεια… στο βίντεο του τυφώνα.
ΑΝΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ
Στο περασμένο μάθημα κάναμε για τους τυφώνες. Πολύ φοβερό πράμα! Όποιος βρεθεί στο δρόμο τους κινδυνεύει. Μας το έδειξε και η κυρία σε βίντεο. Θα σας φανεί παράξενο αυτό που θα πω. Ίσως και να γελάσετε. Εγώ, όταν έβλεπα το βίντεο, θυμήθηκα τον μπαμπά μου πώς έκανε όταν πήγα μια μέρα στο σπίτι με μια δαγκωματιά στο μπράτσο από το συμμαθητή μου, τον Πολύδωρο. Κάνει πολλά δώρα αυτός άμα θυμώσει: μπουνιές, κλοτσιές, δαγκωματιές… μάλλον για αυτό θα τον είπαν Πολύδωρο. Αλλά κι εμείς οι υπόλοιποι δεν πάμε πίσω. Όταν ανάψει ο καβγάς… αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά μας! Μια μέρα πάνω στον τσακωμό παραλίγο να ρίξουμε κάτω την κυρία της μουσικής.
Ο μπαμπάς μου, λοιπόν, μόλις είδε τη μελανιά, έκανε σαν τυφώνας! Τα έβαλε με όλους! Με τη μαμά που όλο πάει κι έρχεται στο σχολείο και τίποτα δεν κάνει, με την άχρηστη τη διευθύντρια που τα ’χει παρατήσει όλα στην τύχη τους, με τους δασκάλους που παίρνουν το μισθουλάκο τους και όλη μέρα χαζολογάνε, με τον επιστάτη που τον πληρώνουμε τον τεμπέλαρο κι αυτόν, με τους γονείς του Πολύδωρου που δεν πάνε να πνιγούν με το παιδί που έβγαλαν… και ούτε που θυμάμαι με ποιον άλλο! Τυφώνας, σας λέω! Τυφώνας σωστός!
Η μαμά προσπαθούσε να τον ηρεμήσει. Έτσι κάνει πάντα, αλλά δεν είναι πολύ εύκολο. Είναι να μην πάρει φόρα ο μπαμπάς. Δεν ακούει τίποτα. Όταν κάτι δεν πάει καλά, αγριεύει… και αρχίζει τις φωνές. «Θα τους δείξω εγώ» λέει και ξεφυσάει. «Αλίμονό τους αύριο που θα πάω εκεί! Το δικό μου το παιδί είναι υπόδειγμα! Κι ύστερα μου λένε ότι δεν έχουν bullying στο σχολείο!»
Όλο το βράδυ με είχε πιάσει μια αγωνία… Αν ερχόταν ο μπαμπάς το πρωί στο σχολείο, κάηκα! Ρεζίλι θα γινόμαστε όπως την άλλη φορά που με είχε ρίξει κάτω ένας της έκτης και χτύπησα το σαγόνι μου και ήρθε έξω από τα κάγκελα και ούρλιαζε ότι θα κάνει μήνυση στους δασκάλους. Δε θα την ξεχάσω αυτή τη μέρα. Μετά από αυτό με παράτησαν όλοι -δήθεν πως χάζευαν κάπου αλλού- κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Μπαμπάς μου είναι, τον αγαπάω, αλλά μπροστά στους συμμαθητές μου τέτοιο ρεζιλίκι! Άσε που βρήκαν την ευκαιρία και κάτι παιδιά που δεν τα πολυήξερα να με κοροϊδέψουν την άλλη μέρα που τους είπα ότι δεν παίζουν τίμια στο ποδόσφαιρο: « Γιατί, τι θα μας κάνεις; Θα φέρεις τον μπαμπά σου να μας κάνει ντα;» Πού να τολμήσω, βέβαια, να το αναφέρω αυτό στον μπαμπά! Λέξη δεν είπα.
Ούτε να το σκεφτώ δεν ήθελα ότι θα γινόταν πάλι χαμός στο σχολείο και η αιτία θα ήταν ο μπαμπάς μου. Και πού να ’ξερε! Όλο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι μου. Εκείνο που έτρεμα περισσότερο ήταν… οι ερωτήσεις στο γραφείο της διευθύντριας που θα έφταναν στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως με τον Πολύδωρο κάθε μέρα παίζουμε και πολλές φορές μαλώνουμε και τα ξαναβρίσκουμε. Αλλά επειδή εκείνη τη φορά είχα θυμώσει μαζί του που δεν απέκρουσε το γκολ του έβρισα τη μάνα κι αυτός με δάγκωσε δυνατά και ύστερα εγώ τον κλότσησα.
Το πρωί που σηκώθηκα πήγα στην κουζίνα. Ο μπαμπάς με τη μαμά έπιναν καφέ.
«Καλημέρα! Μπαμπά, θέλω να σου πω κάτι», είπα με σιγανή φωνή.
«Καλημέρα. Τι θέλεις; Γρήγορα γιατί δεν πρέπει να αργήσουμε. Έχω να λογαριαστώ με πολύ κόσμο σήμερα!»
«Μπαμπά… να μπαμπά… αυτό που θέλω να σου πω είναι…»
«Ναι; Παρακάτω!»
«Είναι ότι δε φταίει μόνο ο Πολύδωρος. Φταίω κι εγώ. Μάλλον εγώ φταίω πιο πολύ» κατάφερα να πω.
«Μίλα καθαρά! Τι θες να πεις;»
«Να… επειδή είχα θυμώσει μαζί του… του έβρισα τη μάνα. Εγώ άρχισα δηλαδή»
Ο μπαμπάς μου άναψε, κοκκίνισε και έβγαζε καπνούς από τα αυτιά!!! Η συνέχεια… στο βίντεο του τυφώνα.
ΑΝΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ
Πώς χτίζουμε την αυτοπεποίθηση στα παιδιά
Thessaloniki Arts and Culture
Σε πόσα θέματα έχεις ακόμα την εντύπωση ότι ακούς μέσα στο μυαλό σου τη φωνή της μητέρας ή του πατέρα σου, από την εποχή των παιδικών χρόνων, να μιλά και να σου δίνει "οδηγίες";
Ε, λοιπόν αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο για να βοηθήσουμε τα παιδιά να ενστερνιστούν "κανόνες" που θα τους ανοίξουν το δρόμο προς μια ζωή με περισσότερη αυτοπεποίθηση! Έχω καταγράψει τους "κανόνες" που θεωρώ πιο σημαντικούς και, με την πρώτη ευκαιρία, τους υπενθυμίζω στα παιδιά μου. Είμαι σίγουρoς/η πως την κατάλληλη στιγμή θα τους ανακαλέσουν:
1. Συμπεριφέρομαι στους άλλους με τον τρόπο που θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται. Αν θέλω οι άνθρωποι να είναι ευγενικοί μαζί μου, μαθαίνω να είμαι ευγενικός. Αν μ΄ αρέσει να με ενθαρρύνουν, μαθαίνω να ενθαρρύνω κι εγώ.
2. Γελάω με τις γκάφες και τις αστείες καταστάσεις, χωρίς ποτέ να γελάω εις βάρος κάποιου παιδιού. Η αξιοπρέπεια είναι πάνω απ΄ όλα.
3. Το κουτσομπολιό είναι ανόητο και ανώφελο. Όταν κάποιος δεν είναι μπροστά, θα πω γι’ αυτόν μόνο κάτι καλό.
4. Όταν νιώθω θλίψη, μπορώ να κάνω κάτι για να νιώσω καλύτερα. Στρέφομαι σε μια δημιουργική απασχόληση, πάω για τρέξιμο, μιλάω με τους γονείς μου, γράφω τις σκέψεις μου, απαριθμώ τις όμορφες στιγμές και καταστάσεις που έχω στη ζωή μου.
5. Στο παιχνίδι ακολουθώ τους κανόνες και παίζω έντιμα. Αποδέχομαι την ήττα, χαίρομαι με τη νίκη, γνωρίζοντας πως και οι δυο καταστάσεις είναι φυσιολογικές.
6. Δεν είμαι μόνο ό, τι φαίνεται εξωτερικά. Η εμφάνιση είναι μόνο μια πτυχή αυτού που είμαι. Ό, τι σκέφτομαι και νιώθω είναι ακόμα πιο σημαντικό. Όταν είμαι μέσα μου καλά, δείχνω καλά κι "απ΄ έξω".
7. Φροντίζω τον εαυτό μου με σεβασμό και προσέχω την υγεία μου. Δίνω σημασία στα μηνύματα που μου δίνει το σώμα μου. Του προσφέρω ξεκούραση, ύπνο, καλό φαγητό, κίνηση, ενέργεια!
8. Λέω κατηγορηματικά "όχι" σε ό, τι μπορεί να βλάψει το σώμα μου, να απειλήσει την ασφάλειά μου ή μου ζητούν άλλοι να ακολουθήσω παρά τη θέλησή μου. Εμπιστεύομαι την εσωτερική μου φωνή όταν με προειδοποιεί για κάποιο κίνδυνο.
9. Λέω την αλήθεια. Το ψέμα φέρνει κι άλλο ψέμα και κάνει τη ζωή μου δύσκολη. Δεν το χρειάζομαι.
10. Η δημιουργικότητα φέρνει χαρά και ομορφιά στη ζωή μου. Γίνομαι δημιουργικός όταν ζωγραφίζω, χορεύω, κατασκευάζω, παίζω μουσική ή ασχολούμαι με κάποια μορφή τέχνης.
11. Αποδέχομαι τα παιδιά που είναι διαφορετικά από μένα. Μπορώ να μάθω πολλά απ' αυτά. Μπορώ να έχω φίλους που είναι διαφορετικοί από μένα και μας ενώνουν τα κοινά μας ενδιαφέροντα.
12. Τα λάθη επιτρέπονται. Όλοι κάνουν λάθη. Αντί να θυμώνω με τον εαυτό μου, δοκιμάζω ξανά. Δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια όταν συναντώ τις πρώτες δυσκολίες.
13. Όταν σχεδιάζω να κάνω κάτι που φαίνεται μεγάλο και δύσκολο, μαθαίνω να το "σπάζω" σε μικρότερα κομμάτια που μου είναι πιο εύκολο να ολοκληρώσω.
14. Όταν θέλω να αγοράσω κάτι, ρωτάω τον εαυτό μου: "Είναι στ΄ αλήθεια κάτι που χρειάζομαι;".
15. Όταν κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη πάντα του λέω μια καλή κουβέντα και του χαμογελάω!
16. Κάθε μέρα μαθαίνω κάτι καινούργιο. Η μάθηση μού ανοίγει κανούριους δρόμους και πλουτίζει κάθε στιγμή τη ζωή μου.
17. Είμαι υπεύθυνος και επιμελής με ό,τι αναλαμβάνω. Διαβάζω τα μαθήματά μου και κάνω τις εργασίες μου πρώτα για μένα κι όχι για να αποσπάσω το "μπράβο" από δασκάλους και γονείς.
18. Προσέχω τον εαυτό μου. Δίνω σημασία στις σκέψεις και στα συναισθήματά μου. Πριν επιλέξω, μαθαίνω να αναρωτιέμαι “είναι καλό για μένα να….. ;" ή "θα νιώθω καλά αν……. ;". Αφουγκράζομαι την απάντηση που δίνει η καρδιά και το σώμα μου. Αναγνωρίζω και σέβομαι τα μηνύματα αυτά και δεν τα υποτιμώ.
19. Το μοίρασμα με ανθρώπους που εμπιστεύομαι και αγαπώ κάνει τη χαρά μου μεγαλύτερη και τη λύπη μικρότερη. Αναγνωρίζω πως μέσα από τη συνεργασία ακόμα και τα πιο δύσκολα έργα γίνονται ευκολότερα.
20. Υπάρχει πάντα λύση σε κάθε πρόβλημα. Τη λύση αυτή μπορώ να τη βρω και να την ακολουθήσω!
Αυτοί οι 20 κανόνες μού φαίνονται πολύ σημαντικοί για να τους υπενθυμίζουμε στα παιδιά (και στους εαυτούς μας), έχοντας την επίγνωση ότι δεν αρκούν μόνο τα λόγια. Χρειάζεται και οι πράξεις μας να συμβαδίζουν με ό, τι λέμε!
Πηγή: newagemama
Thessaloniki Arts and Culture
Σε πόσα θέματα έχεις ακόμα την εντύπωση ότι ακούς μέσα στο μυαλό σου τη φωνή της μητέρας ή του πατέρα σου, από την εποχή των παιδικών χρόνων, να μιλά και να σου δίνει "οδηγίες";
Ε, λοιπόν αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο για να βοηθήσουμε τα παιδιά να ενστερνιστούν "κανόνες" που θα τους ανοίξουν το δρόμο προς μια ζωή με περισσότερη αυτοπεποίθηση! Έχω καταγράψει τους "κανόνες" που θεωρώ πιο σημαντικούς και, με την πρώτη ευκαιρία, τους υπενθυμίζω στα παιδιά μου. Είμαι σίγουρoς/η πως την κατάλληλη στιγμή θα τους ανακαλέσουν:
1. Συμπεριφέρομαι στους άλλους με τον τρόπο που θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται. Αν θέλω οι άνθρωποι να είναι ευγενικοί μαζί μου, μαθαίνω να είμαι ευγενικός. Αν μ΄ αρέσει να με ενθαρρύνουν, μαθαίνω να ενθαρρύνω κι εγώ.
2. Γελάω με τις γκάφες και τις αστείες καταστάσεις, χωρίς ποτέ να γελάω εις βάρος κάποιου παιδιού. Η αξιοπρέπεια είναι πάνω απ΄ όλα.
3. Το κουτσομπολιό είναι ανόητο και ανώφελο. Όταν κάποιος δεν είναι μπροστά, θα πω γι’ αυτόν μόνο κάτι καλό.
4. Όταν νιώθω θλίψη, μπορώ να κάνω κάτι για να νιώσω καλύτερα. Στρέφομαι σε μια δημιουργική απασχόληση, πάω για τρέξιμο, μιλάω με τους γονείς μου, γράφω τις σκέψεις μου, απαριθμώ τις όμορφες στιγμές και καταστάσεις που έχω στη ζωή μου.
5. Στο παιχνίδι ακολουθώ τους κανόνες και παίζω έντιμα. Αποδέχομαι την ήττα, χαίρομαι με τη νίκη, γνωρίζοντας πως και οι δυο καταστάσεις είναι φυσιολογικές.
6. Δεν είμαι μόνο ό, τι φαίνεται εξωτερικά. Η εμφάνιση είναι μόνο μια πτυχή αυτού που είμαι. Ό, τι σκέφτομαι και νιώθω είναι ακόμα πιο σημαντικό. Όταν είμαι μέσα μου καλά, δείχνω καλά κι "απ΄ έξω".
7. Φροντίζω τον εαυτό μου με σεβασμό και προσέχω την υγεία μου. Δίνω σημασία στα μηνύματα που μου δίνει το σώμα μου. Του προσφέρω ξεκούραση, ύπνο, καλό φαγητό, κίνηση, ενέργεια!
8. Λέω κατηγορηματικά "όχι" σε ό, τι μπορεί να βλάψει το σώμα μου, να απειλήσει την ασφάλειά μου ή μου ζητούν άλλοι να ακολουθήσω παρά τη θέλησή μου. Εμπιστεύομαι την εσωτερική μου φωνή όταν με προειδοποιεί για κάποιο κίνδυνο.
9. Λέω την αλήθεια. Το ψέμα φέρνει κι άλλο ψέμα και κάνει τη ζωή μου δύσκολη. Δεν το χρειάζομαι.
10. Η δημιουργικότητα φέρνει χαρά και ομορφιά στη ζωή μου. Γίνομαι δημιουργικός όταν ζωγραφίζω, χορεύω, κατασκευάζω, παίζω μουσική ή ασχολούμαι με κάποια μορφή τέχνης.
11. Αποδέχομαι τα παιδιά που είναι διαφορετικά από μένα. Μπορώ να μάθω πολλά απ' αυτά. Μπορώ να έχω φίλους που είναι διαφορετικοί από μένα και μας ενώνουν τα κοινά μας ενδιαφέροντα.
12. Τα λάθη επιτρέπονται. Όλοι κάνουν λάθη. Αντί να θυμώνω με τον εαυτό μου, δοκιμάζω ξανά. Δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια όταν συναντώ τις πρώτες δυσκολίες.
13. Όταν σχεδιάζω να κάνω κάτι που φαίνεται μεγάλο και δύσκολο, μαθαίνω να το "σπάζω" σε μικρότερα κομμάτια που μου είναι πιο εύκολο να ολοκληρώσω.
14. Όταν θέλω να αγοράσω κάτι, ρωτάω τον εαυτό μου: "Είναι στ΄ αλήθεια κάτι που χρειάζομαι;".
15. Όταν κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη πάντα του λέω μια καλή κουβέντα και του χαμογελάω!
16. Κάθε μέρα μαθαίνω κάτι καινούργιο. Η μάθηση μού ανοίγει κανούριους δρόμους και πλουτίζει κάθε στιγμή τη ζωή μου.
17. Είμαι υπεύθυνος και επιμελής με ό,τι αναλαμβάνω. Διαβάζω τα μαθήματά μου και κάνω τις εργασίες μου πρώτα για μένα κι όχι για να αποσπάσω το "μπράβο" από δασκάλους και γονείς.
18. Προσέχω τον εαυτό μου. Δίνω σημασία στις σκέψεις και στα συναισθήματά μου. Πριν επιλέξω, μαθαίνω να αναρωτιέμαι “είναι καλό για μένα να….. ;" ή "θα νιώθω καλά αν……. ;". Αφουγκράζομαι την απάντηση που δίνει η καρδιά και το σώμα μου. Αναγνωρίζω και σέβομαι τα μηνύματα αυτά και δεν τα υποτιμώ.
19. Το μοίρασμα με ανθρώπους που εμπιστεύομαι και αγαπώ κάνει τη χαρά μου μεγαλύτερη και τη λύπη μικρότερη. Αναγνωρίζω πως μέσα από τη συνεργασία ακόμα και τα πιο δύσκολα έργα γίνονται ευκολότερα.
20. Υπάρχει πάντα λύση σε κάθε πρόβλημα. Τη λύση αυτή μπορώ να τη βρω και να την ακολουθήσω!
Αυτοί οι 20 κανόνες μού φαίνονται πολύ σημαντικοί για να τους υπενθυμίζουμε στα παιδιά (και στους εαυτούς μας), έχοντας την επίγνωση ότι δεν αρκούν μόνο τα λόγια. Χρειάζεται και οι πράξεις μας να συμβαδίζουν με ό, τι λέμε!
Πηγή: newagemama
Μικροί επιβάτες σε μεγάλες διαδρομές!
Το καλοκαίρι σήκωσε το μελαμψό του χέρι και μας κουνάει το ψάθινο καπέλο του καθώς ξεμακραίνει. Μια θλίψη μάς συντροφεύει για τις χαρές που αφήνει πίσω του, μια αγωνία για αυτά που μας περιμένουν πίσω από την τελευταία στροφή. Ένας κύκλος που αρχίζει και τελειώνει κάθε χρόνο με νικητές και ηττημένους.
Για εμάς τους ενήλικες τα πράγματα μάλλον είναι πιο εύκολα λόγω εμπειρίας. Υπάρχουν όμως και τα «πρωτάκια» μας. Αυτά που από τη μια χαίρονται γιατί έφτασε επιτέλους η ώρα που μπαίνουν στο στίβο της κοινωνίας με τον αξιότιμο τίτλο του «μεγάλου μαθητή» κι από την άλλη… αποχαιρετάνε για πάντα την ξενοιασιά και ετοιμάζονται να διαβούν μονοπάτια άγνωστα. Είναι η ώρα που πρέπει να δουλέψουν, να κουραστούν, να μάθουν, να στριμώξουν τη ζωή τους σε προγράμματα και ωράρια, να κάνουν νέους φίλους, να δοκιμαστούν σε νέες καταστάσεις… Είναι πολλοί οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά τους. Και τα ψιχουλάκια που άφησαν στο δρόμο τους… ίσως να τα έχουν φάει τα πουλιά.
Τα «πρωτάκια» μας έχουν ανάγκη από ένα γερό, αλλά τρυφερό χέρι για να τα στηρίξει σ’ αυτή τη νέα διαδρομή. Χρειάζονται ένα χαμόγελο σιγουριάς ζωγραφισμένο στα πρόσωπα που εμπιστεύονται. Χωρίς άγχη για την ακαδημαϊκή τους καριέρα. Χωρίς συγκρίσεις με άλλα παιδιά και σχόλια του τύπου «Στρώσου γρήγορα γιατί ο Γιωργάκης ξέρει από το νηπιαγωγείο να διαβάζει». Αλήθεια, γιατί πρέπει να μας αγχώνει η πορεία του Γιωργάκη; Ποιος γονιός δικαιούται να κατακρημνίζει το αυτοσυναίσθημα του παιδιού του τη στιγμή που κάνει τα πρώτα του δειλά πεταρίσματα; Με ποια λογική γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα σε παιδιά αυτής της τόσο τρυφερής ηλικίας; Και πώς περιμένει κανείς να κοινωνικοποιηθεί το παιδί του ομαλά και να αποτελέσει ισότιμο μέλος μιας ομάδας όταν διδάσκεται από τον ίδιο του το γονιό ότι ο κάθε Γιωργάκης αποτελεί κινούμενη απειλή; Είναι δίκαιο μετά από μια κοπιαστική μέρα η προσοχή μας να επικεντρώνεται στο αν το παιδί έκανε λάθη στην ορθογραφία και να αδιαφορούμε για το αν πέρασε καλά στο σχολείο του;
Είναι πολλά τα ερωτήματα. Οι απαντήσεις, όμως, κινούνται στον ίδιο άξονα. Τα «πρωτάκια» είναι πάνω απ’ όλα παιδιά. Έχουν δικαίωμα στη μάθηση, στη χαρά, στο παιχνίδι. Έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν, να μάθουν, να κάνουν λάθη, να κάνουν φίλους με βάση το δικό τους κριτήριο, να ενοχλήσουν, να ενοχληθούν, να πετύχουν, να τσαλακωθούν.
Ας τους δώσουμε το δικαίωμα να μάθουν πώς να βαδίζουν όλο και πιο σταθερά στο νέο τους δρόμο, χωρίς να σκιάζουμε το φως που τους ανήκει με τις φτερούγες μας!
ΑΝΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ
Το καλοκαίρι σήκωσε το μελαμψό του χέρι και μας κουνάει το ψάθινο καπέλο του καθώς ξεμακραίνει. Μια θλίψη μάς συντροφεύει για τις χαρές που αφήνει πίσω του, μια αγωνία για αυτά που μας περιμένουν πίσω από την τελευταία στροφή. Ένας κύκλος που αρχίζει και τελειώνει κάθε χρόνο με νικητές και ηττημένους.
Για εμάς τους ενήλικες τα πράγματα μάλλον είναι πιο εύκολα λόγω εμπειρίας. Υπάρχουν όμως και τα «πρωτάκια» μας. Αυτά που από τη μια χαίρονται γιατί έφτασε επιτέλους η ώρα που μπαίνουν στο στίβο της κοινωνίας με τον αξιότιμο τίτλο του «μεγάλου μαθητή» κι από την άλλη… αποχαιρετάνε για πάντα την ξενοιασιά και ετοιμάζονται να διαβούν μονοπάτια άγνωστα. Είναι η ώρα που πρέπει να δουλέψουν, να κουραστούν, να μάθουν, να στριμώξουν τη ζωή τους σε προγράμματα και ωράρια, να κάνουν νέους φίλους, να δοκιμαστούν σε νέες καταστάσεις… Είναι πολλοί οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά τους. Και τα ψιχουλάκια που άφησαν στο δρόμο τους… ίσως να τα έχουν φάει τα πουλιά.
Τα «πρωτάκια» μας έχουν ανάγκη από ένα γερό, αλλά τρυφερό χέρι για να τα στηρίξει σ’ αυτή τη νέα διαδρομή. Χρειάζονται ένα χαμόγελο σιγουριάς ζωγραφισμένο στα πρόσωπα που εμπιστεύονται. Χωρίς άγχη για την ακαδημαϊκή τους καριέρα. Χωρίς συγκρίσεις με άλλα παιδιά και σχόλια του τύπου «Στρώσου γρήγορα γιατί ο Γιωργάκης ξέρει από το νηπιαγωγείο να διαβάζει». Αλήθεια, γιατί πρέπει να μας αγχώνει η πορεία του Γιωργάκη; Ποιος γονιός δικαιούται να κατακρημνίζει το αυτοσυναίσθημα του παιδιού του τη στιγμή που κάνει τα πρώτα του δειλά πεταρίσματα; Με ποια λογική γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα σε παιδιά αυτής της τόσο τρυφερής ηλικίας; Και πώς περιμένει κανείς να κοινωνικοποιηθεί το παιδί του ομαλά και να αποτελέσει ισότιμο μέλος μιας ομάδας όταν διδάσκεται από τον ίδιο του το γονιό ότι ο κάθε Γιωργάκης αποτελεί κινούμενη απειλή; Είναι δίκαιο μετά από μια κοπιαστική μέρα η προσοχή μας να επικεντρώνεται στο αν το παιδί έκανε λάθη στην ορθογραφία και να αδιαφορούμε για το αν πέρασε καλά στο σχολείο του;
Είναι πολλά τα ερωτήματα. Οι απαντήσεις, όμως, κινούνται στον ίδιο άξονα. Τα «πρωτάκια» είναι πάνω απ’ όλα παιδιά. Έχουν δικαίωμα στη μάθηση, στη χαρά, στο παιχνίδι. Έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν, να μάθουν, να κάνουν λάθη, να κάνουν φίλους με βάση το δικό τους κριτήριο, να ενοχλήσουν, να ενοχληθούν, να πετύχουν, να τσαλακωθούν.
Ας τους δώσουμε το δικαίωμα να μάθουν πώς να βαδίζουν όλο και πιο σταθερά στο νέο τους δρόμο, χωρίς να σκιάζουμε το φως που τους ανήκει με τις φτερούγες μας!
ΑΝΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ